सुवोधराज प्याकुरेल ।
यत्र लुच्चा तत्र लुटाहा, यत्रतत्र लुच्चा लुटाहा । गर्छन् के एकथान प्रधानमन्त्रीले ? निःसहायपन छोप्न भाषण गर्छन्, म खान्न खान दिन्न । खान्न खान दिन्न छापिएको पत्रिकामा लपेटेर घुस ख्वाउनुपर्छ,नत्र कुनै काम डेग चल्दैन । जनता यति निराश छन् कि व्यवसायी सस्तो ब्याजको ऋण धरी लिँदैनन् । उद्योगपति धमाधम व्यापारमा र ठूला व्यापारी र सक्षम विज्ञ धमाधम विदेश पलायनमा छन् ।
प्रधानमन्त्री नेता हाकिम सबकासब लुच्चा ढाँट भएर हो र यस्तो भएको ? होइन । किमार्थ होइन । आम जनतालाई राणाकालदेखि नै आशे चाकर लुब्ध ढँटुवा बनाइएकोले हो । शासकीय इसारा बेगर हलचल गर्न नपाइने अर्थमा कानून लादिएकोले हो । मान्छेलाई सिर्जनशील हुन पनि शासकको इस्तहार पर्खनुपर्ने जब्बर शासकीय प्रबन्धले हो । त्यसलाई तोड्न खोजे सरकार ढल्छ । प्रधानमन्त्रीको जागीर चैट हुन्छ । किनभने यो दुर्भिक्ष प्रबन्धको डोरी सिमाना पारि छ, वारि छ, सर्वत्र छ ।
हाम्रो देशमा यत्रतत्र सर्वत्र युक्रेनको जेलेन्स्कीको उत्पादन प्रकृया जारी छ। प्रधानमन्त्री आग्रह निर्देशन दिन मात्र सक्नुहुन्छ । अनि उहाँका आत्मिय चाटुकार त्यही निर्देशन भजाएर आ–आफ्नो राम रमिता पुरा गर्दैछन् ।
खासमा हामी भ्रष्टाचारको संस्कारमा चुर्लुम्म डुबिसक्यौँ । नभए अनेक बिलम्ब अनेक भताभुङ्ग हुँदा पनि सम्बन्धित एउटा हाकिम, नायक, नेतृत्व पनि जवाफदेहिताको घेरामा पर्दैन । पर्दै पर्दैन किनभने, पूर्ण वाक स्वतन्त्रताबाहेक बाँकी सम्पूर्ण ल्याकत र हैसियत बिहीन सरकार भएको देश हो नेपाल । आफ्नो नालायकीपन आफ्नो विवशता छोप्ने रङ्गीन टालोको रुपमा रहेको सुशासन शब्द घरीघरी फर्फराउँछ सरकार नामको निर्देशन –जमात । अर्थ न वर्थको टालो सुशासन । विज्ञ परामर्शदाता हाकिम ऋणदाता भतुवाको जागिर सुशासन । बक्नलाई सुशासन । गर्नलाई कुशासन । नेपाललाई अर्को उलटपुलट गर्ने क्रान्ति चाहिएको छ । जहाँ कागज र कानून होइन परिणामले अर्थ पाओस् । त्यो अर्थ दिने कुन विष्णु– अवतार होला कुन्नि !
